Rozrywka

Historia instrumentów dętych

s13.pl

 |  lis 30, 2021

Większość instrumentów, w szczególności z grupy instrumentów dętych ma swoją historię związaną z wojskiem lub rycerstwem. Używano ich do ostrzeżenia przed wrogiem, przywabiania lub odstraszania dzikich zwierząt, świętowania zwycięstwa lub opłakiwania porażki. Nieco później ich rola zmieniła się i po różnych modyfikacjach stawały się częściami składowymi orkiestry bądź zespołów muzycznych. Najbardziej znanym przykładem takiej przemiany są trąbki. Pierwsze trąbki, wywodzące się z starodawnych instrumentów blaszanych, wyglądem bardziej przypominały współczesny róg, gdyż nie posiadały zaworów w związku z tym miały bardzo małe zdolności melodyczne. Nadawały się jedynie do grania fanfar. Przez wieki modyfikowano je systematycznie, aż na początku XIXw. trąbki otrzymały ostatecznie kształt taki jak współcześnie. Jednakże obecnie nie są to instrumenty o wielkich możliwościach akustycznych. Stanowią uzupełnienie w orkiestrach , rzadziej w zespołach ludowych.

Suzafony to instrumenty dęte blaszane. Są to nieco zmodyfikowane helikony o niezmiernie dużej czarze głosowej, która z tego właśnie powodu znajduje się nad głową grającego. Z powodu tej właśnie dużej czaszy, w orkiestrach dętych, gdzie zwykle są używane suzafony, są one nazywane słonecznikami. Pierwsze suzafony zostały skonstruowane pod koniec XIXw. Poza powszechnym użytkowaniem ich w orkiestrach dętych, suzafony są wykorzystywane również w orkiestrach tanecznych, dixielandowych i w muzyce jazzowej. Tenorhorny natomiast są to zmodyfikowane buglehorny, które pojawiły się we Francji tak samo w XIXw. Ich polska nazwa brzmi sakshorn tenorowy. Podobnie jak poprzedni instrument, tenorhorny również zakończone są dużym otworem, jednak nie musi się on znajdować aż nad głową grającego. Pozostałe części tego instrumentu to ustnik, przechodzący w rurę ustnikową, wentyle wraz z krąglikami strojeniowymi dla każdego z nich, krąglik strojeniowy główny, miejsce na kciuk oraz dźwięcznik. Tenorhorny były używane już w pruskiej kawalerii na początku XIXw. Najmniej znane są saksony, o których ciężko jest znaleźć jakiekolwiek informacje, zarówno w Internecie, jak i w branżowych pismach.